Het verblijf bij Senehasa beviel heel goed: de ouderen waren al snel aan me gewend en er werd altijd goed voor me gezorgd. Aan eten was geen gebrek en als ik iets nodig had, dan werd dit gelijk voor me geregeld. Ik begreep dat er tussen sommige ouderen pestgedrag voorkwam, maar hier zit Guna gelukkig achteraan. Naar mijn mening vond ik de mensen daar gelukkig uit zien. Dat kan ook niet anders als je in zo een mooie omgeving zit als in Senehasa!

De ‘Dutch van der Looij School’ zag er heel netjes uit, precies hoe ik zo een school voor zou stellen. Het verbaasde me dat de kinderen al Engelse woorden kregen geleerd en het was echt súper leuk om daar les te mogen geven. De band met de docenten onderling is iets om jaloers op te zijn: ze zijn zo hecht en vrolijk, geen gekibbel onderling, de sfeer was heel open en positief. Dit heb ik hen ook gezegd op mijn laatste dag, want deze sfeer was me al heel snel opgevallen en ik ben blij dat ik er een deel van uit heb mogen maken. Ik voelde me een van hen, ondanks dat een aantal docenten gebrekkig Engels spraken.

Lerares en begeleidster Irosha en monnik Gunarathana hebben me goed geholpen en heel veel opties gegeven om de cultuur en de verschillende scholen te leren kennen. Naast de school heb ik een paar lessen op Rathansara (school van monnik Piyananda) mogen geven en ik heb ook Engels verzorgd op de Vocational Training Center in Baddegama. Ik wilde er niet weg en de docenten wilden mij ook nog niet zien gaan! Naast de scholen had Irosha voor me geregeld dat ik workshops mocht geven bij de Lotus Home. Heel andere doelgroep, maar zeker de moeite waard. Het deed me realiseren hoe goed ik het heb en het was fijn om deze mensen voor even te laten kunnen lachen. 

Omdat ik iets terug wilde doen, heb ik stiften voor alle leerlingen van de school gekocht, wit – en gekleurd krijt en speelgoed voor in de pauzes. Dit heb ik gedoneerd tijdens mijn laatste dag. Bij de Lotus Home (opvanghuis voor meervoudig gehandicapte vrouwen) heb ik kleren afgegeven, want ik begreep dat zij het moeilijk hebben met de manier van leven – er is soms geen eten bijvoorbeeld en de twee vrouwtjes die er werken maken lange en zware dagen. Ik wilde iets terug doen, hoe klein het gebaar dan ook.

 

Ik had monnik Gunarathana gevraagd of ik naar Rob’s Farm kon. In eerste instantie zou hij me meenemen, maar hij had er uiteindelijk geen tijd voor. Helaas ben ik daar dus niet heen kunnen gaan.

All in all: mijn ervaring was super en ik ben aan het denken om terug te gaan. Baddegama en de mensen, maar ook het land, hebben mijn hart gestolen. Nogmaals ‘van der Looij Welfare Foundation Sri Lanka’, heel erg bedankt dat ik dit heb mogen meemaken, dankzij jullie stichting!

Met vriendelijke groet,
Jill Voots