Verslag bezoek bestuurslid Arthur Wouters aan onze projecten in Baddegama.

Arthur maakte met zijn vrouw Ineke, zoon Rudy, schoondochter Wendy en kleinzonen Giel en Joep een 18-daagse rondreis door Sri Lanka en bezochten ook onze projecten in Baddegama en wel op 14 en 15 augustus 2019. Vanuit de kustplaats Hikkaduwa koersten ze twee dagen richting het 11 km verderop gelegen plaatsje Baddegama.

“Op 14 augustus werden wij met zijn allen door monnik Gunarathana en de chauffeur van het busje om 9.30 uur opgehaald bij het Hotel in Hikkaduwa om naar Baddegama te gaan.

Na een reis van 11 km arriveerden  wij bij het Seniorhome Senahasa. Daar werden wij heel hartelijk ontvangen door de bewoners. Enkelen kenden ons nog van 4 jaar terug. Wat een lieve mensen! Tijdens een rondleiding in het ouderenhuis langs en in de kamers, hebben we met diverse bewoners bijgepraat en diverse foto’s gemaakt. Daarna ging het met gezwinde spoed richting Robs Garden. Het is en blijft een smalle weg om er te komen. Vooral het laatste stuk kostte nogal wat stuurkunst om er te komen. Maar toen wij daar uit stapten gingen onze ogen open: Wat een prachtige planten, bomen en struiken. Van banaan tot tomaat van sinasappel tot kaneel, je kunt het er allemaal vinden. Niet te geloven wat er binnen vier jaar ten goede veranderd is! Dank zij vooral ook de inbreng van Porta Mosana met Tiny Maas als onvermoeibare aandrijfkracht. Voor ons als ouders kwam daarna een emotioneel en moeilijk moment. Kleinzoon Giel merkte plotsklaps op dat er aan het hoofdgebouw een foto van onze overleden zoon Robbie hing, waarnaar de Garden genoemd is. Dat was best even slikken!

Samen hebben wij foto’s gemaakt met de foto van Rob in mijn handen. Robs Garden voldoet aan de verwachtingen die we als Stichting van der Looij Welfare Foundation Sri Lanka bij aanvang voor ogen hadden. Jonge mensen komen daar werken en leren er de agrarische arbeid kennen. Op Robs Garden vinden ook voorlichtingsbijeenkomsten plaats over tuinbouw voor volwassen. Het is echt een tuin waar Guna trots op mag zijn. Met een tas vol groente en fruit zijn we teruggekeerd naar het seniorenhuis Senahasa. Daar hebben we de tas in de keuken gezet, zodat ze het aan de oudere mensen kunnen geven.

Terwijl Guna  onze lunch ging voorbereiden zijn wij met het busje naar onze Dutch van der Looij School voor kansarme kinderen in Baddegama gegaan. Helaas was het vakantie en waren de schoolkinderen er niet. We konden wel goed zien dat er hier en daar onderhoud aan de gebouwen gepleegd zal moeten worden. Houtwerk heeft een verfbeurt nodig, een paar deuren zijn slecht en een dakgoot was stuk. We hebben daar foto’s van gemaakt.

De schoolkinderen krijgen op dit moment geen warme maaltijd meer (geen geld voor, want de regering heeft de broekriem aangetrokken). Wel krijgen ze regelmatig eten van rijke mensen of als er een feest is geweest.  Guna vertelde wel dat de kinderen gezond zijn. Toch mist hij de jaarlijkse financiële bijdrage van de Porta Mosana school, nu die school haar activiteiten in Sri Lanka noodgedwongen heeft moeten stoppen.

Bij terugkomst op Senehasa stond de lunch klaar. Eerst moesten wij echter naar een boeddhistische ceremonie in het door Guna gebouwde tempeltje op het bejaardencomplex. Guna ging in de plechtigheid voor. Het betrof een herdenkingsdienst van een overleden bewoner van het tehuis, Familieleden van de overleden man waren er ook bij. Tijdens deze dienst werden wij er ook erbij betrokken door Guna. Ineke en ik moesten op een vloerkleed plaatsnemen en een kannetje water in een kom gieten. Het was een stijlvolle en mooie  gebeurtenis, die indruk op ons maakte. Na afloop schudden we hartelijk de handen van de familieleden van de overleden man en deden ons te goed aan de door Guna bereide en geserveerde lunch. 

Na de lunch gingen wij met Guna naar Sambodi Home, een tehuis voor jonge gehandicapten meisjes Daar werden wij eveneens met open armen ontvangen, maar ook daar is nog veel werk aan de winkel, Zo is er geen begeleiding voor dagactiviteiten voor handen en laat de verzorging veel te wensen over. Lotus Home, een gehandicaptenhuis voor iets oudere meisjes,op zich ziet het er wel goed uit maar ook hier zijn te weinig hulpkrachten aanwezig: eén vrouw voor de hele groep van ca. 16 meiden. De meisjes zien er wel verzorgd uit, maar zij te passief. Er zijn geen mensen aanwezig om activiteiten met hen te ontplooien.

Om 15.30 uur gingen we boordevol indrukken ons Hotel in Hikkaduwa om de accu weer op te laden. 

Vrijdag 16 augustus ging onze reis naar de nieuwe adoptieschool: De Bembadaschool in Yatalamatta, zo’n 30 km oostwaarts van Baddegama en diep het binnenland in. Een streek waar thee geteeld wordt en de mensen duidelijk minder welvaart kennen. De wegen ernaar toe zijn dan ook schrijnend slecht en de navigatie werkt er amper. We raakten het spoor bijster, maar gelukkig kon onze chauffeur telefonisch contact krijgen met lerares Kavini van de Bembada school. Zij en haar echtgenoot kwamen ons per motor tegemoet en navigeerden ons via een slechte veldweg binnen 2 km naar de school, Daar werden we hartelijk ontvangen door Mr Upali, de directeur van de school. We hebben er alles bekeken en foto’s gemaakt. We hebben met hen gepraat over het door ons geïnitieerde melkproject. Dat  loopt volgens de schoolleiding goed. De kinderen krijgen 3 keer per week een glas melk aangereikt. Ook hebben we gesproken over hun wens om er een multifunctioneel gebouw te bouwen op een hoger gelegen plek, zodat de school niet weer door een overstroming verrast kan worden. Door het moeizaam onderling communiceren bleef het moeilijk goed te begrijpen wat ze precies met dat gebouw willen en wat er allemaal voor arbeid daartoe moet worden verricht. Op de plek waar ze dat gebouw willen plaatsen ligt nog een steile helling. Er zal dus nogal wat grond moeten worden verplaatst. De begrotingsposten van het gebouw bedragen in elk geval ca. € 10.000,- zoals al eerder door de school aangegeven.  Het creëren van een nieuwe toegangsweg naar de school is ons niet duidelijk geworden. Daarom hebben wij hun geadviseerd nog eens alles duidelijk op papier te zetten en dat naar onze voorzitter Leo Jaspers te sturen. Wij hebben wel gezegd dat, als zij met duidelijke plannen komen, wij als van der Looij stichting de school financieel willen helpen.”